Mijn oma zei altijd, als je ontspannen blijft liggen, rust je toch, ook al slaap je niet.
Maar of het nu door de storm kwam, of hormonen die me wakker hielden. Slapen lukte niet, en in mijn hoofd kwam van alles naar boven wat er nog gedaan moest worden, zoals een bericht maken. Gedurende al die gedachten ontwikkelde zich een bericht over wind, uitwaaien, binnenblijven, en meebewegen op de uitingen van de natuur. Dat kon ik de volgende dag plaatsen. Ik had immers al twee dagen niets op social media gezet. En een stemmetje in mijn hoofd zei: “dat moet wil je het goed doen”.
Gedurende de dag zag ik het ene na het andere bericht verschijnen over het weer, en ik voelde weerstand. Weerstand geeft aan dat er iets te ontdekken is voor jezelf, wat gebeurt er bij mij wanneer al die berichten voorbij komen. Het heeft voor mij te maken met moeten.
Maar ja, wat moet er nu eigenlijk. Er is niemand die zegt dat ik dat bericht moet plaatsten. Het is mijn keuze. En ik koos ervoor het te laten, ik kon het altijd nog later die dag op social media zetten. Mezelf de ruimte geven om niets te moeten. Doordat ik mezelf dat toe mocht staan, kon ik het laten, en had een stemmetje in mijn hoofd geen kracht meer. Zo ging de dag verder, meebewegen in dat wat zich aandient.
In de ochtend tijdens het ontbijt maakte we een planning voor de dag. Klussen, materiaal halen, boodschappen voor een gezellig samen eten, en een spelletje. Wandelen en schoonmaken voordat we aan tafel zouden gaan.
En nog voordat we op weg waren om materiaal te halen, een berichtje, mam ik kom straks even langs. Dus boodschappen en materiaal halen werd prioriteit een, de rest kon na de koffie.
Een kop koffie met iets lekkers, liep uit in een gezellige middag, kletsen met een borrel en een hapje.
Van alle plannen van die ochtend is niet veel terecht gekomen. Heerlijk om toe te geven aan het niets moeten, morgen weer een dag.
Wat moet er nu echt, als je gewoon fijn samen kan zijn en kan genieten van het moment.
0 Reacties