Burn-out: als alles even stil staat

Burn-out

Veel cliënten hebben hier mee te maken, of een bijna burn-out zoals ze het zelf meestal noemen. Voor vele voelt een burn-out als zwak, een vorm van falen. Ze schamen zich ervoor. Het zijn juist diegene die volhouden, die niet zomaar opgeven, en tot het uiterste doorgaan om te laten zien wat ze kunnen. En hiermee de lat voor zichzelf erg hoog leggen. Hier ligt dan ook de valkuil, want hoe lang kan je -doorgaan met het uiterste van jezelf vragen. Meestal is het een combinatie van hard werken, en stress door verschillende situaties die een burn-out teweegbrengen.

Vrouwen die een baan hebben, daarnaast een huishouden runnen met of zonder kinderen, sporten, vriendinnen, huizen die er altijd op en top uitzien. Soms komen daar nog studies bij, zorg voor ouders. Overlijden van een dierbare.  Al met al vraagt het veel van jezelf, en je omgeving. Wil je deze ballen allemaal in de lucht houden, moet alles strak georganiseerd zijn, en is er weinig ruimte voor flexibiliteit. De elastiek staat continu gespannen, en opeens knapt deze.

Mannen die fulltime werken, waarbij ook nog overwerk gevraagd wordt, thuis klussen klaarliggen, meehelpen in het huishouden, zorgdragen voor de kinderen, thuiswerk omdat het op kantoor nog niet af was. Waar een dag geen 24 uur maar eigenlijk 48 uur zou moeten duren. Zorgen maken om geldzaken, een ziek familielid, doe ik het wel goed?

Allerlei oorzaken die een burn-out kunnen veroorzaken. Vaak gaat het lange tijd goed, en is werken zolang er niets bij komt best even vol te houden. En toch gaat het plotseling mis, je wordt overvallen door klachten. Klachten die er al wel een beetje waren, maar daar was even geen tijd voor. Je moet immers door. Je voelt al wel dat het veel is, maar ja je kan niet alles zomaar laten vallen. Alle signalen worden genegeerd.

Misschien helpt een weekje vakantie, of een lang weekend. Soms geeft dit even rust, maar vaak kan men de rust niet meer voelen, ook niet als men er de tijd voor neemt. Het lichaam is overbelast, je kan je niet meer ontspannen, niet meer concentreren, je hoofd draait overuren, ademhaling zit hoog, en je voelt de spanning overal in je lijf. Een weekje vakantie is niet meer genoeg om op te laden. En wordt er doorgegaan tot het letterlijk niet meer kan.

Het onverantwoord is nog auto te rijden omdat je er niet meer bij bent met je gedachten. Je steeds huilt omdat alles te veel is, en je eigenlijk vindt dat je nog door moet gaan, terwijl je nergens geen zin meer in hebt.

Wat maakt nu dat we dit doen, dat we onszelf uitputten, en de signalen van ons lichaam negeren die eraan voorafgaan. Wat maakt dat het zo belangrijk is maar niet op te geven, toe te geven dat het nu even niet kan, te veel is. We geen grenzen aangeven wanneer het genoeg is, en we geen energie hebben om aan leuke dingen mee te doen.

Onlangs was er een cliënt die in een vechtscheiding zat. En alles dreigde kwijt te raken wat hij in zijn het leven opgebouwd had. Heel erg natuurlijk, en misschien zelfs wel onterecht, zeker in zijn ogen. Maar wat maakt het nu dat je het materiele niet los kan laten, en als een pitbull wil vechten voor je recht, ten kostte van je gezondheid. Waardoor hij in zijn geval nog alles kwijtraakte, omdat zijn bedrijf failliet ging omdat hij niet meer in staat was om te werken.  Liever dat, dan opgeven.

Van de ene kant heb ik bewondering voor mensen die voor zichzelf opkomen, en laten zien waar ze voor staan. Alleen waar ligt de grens van voor jezelf opkomen.  Is het je gezondheid waard is? Ben je echt gelukkiger als je de strijd wint. Of zijn er altijd verliezers?

 Is het alleen je ego wat dan om de hoek komt kijken, die zijn kwetsbaarheid niet durft te laten zien. Zijn het overtuigingen die waar je mee opgevoed bent: als je hard werkt, niet zeurt, dan maak je het in de maatschappij.  Is het controle houden, jij kan het nu eenmaal het aller beste, en wil daarom niets uit handen geven.

Zie jij het als opgeven, of durf je juist moed te tonen door je kwetsbaar op te stellen. En te laten zien dat het niet meer gaat. Om hulp te vragen, zodat je tijd aan jezelf kan besteden.

Bij massagetherarpie, vraag ik cliënten met een burn-out eerst weer bewust te voelen. Voelen hoe gespannen hun lijf voelt en waar de spanning zich bevindt, voelen hoe hun ademhaling is, voelen hoeveel gedachten er zijn. Bij een burn-out overleeft men door steeds meer met het hoofd op te lossen, en verliest men de verbinding met het lichaam. Je hersenen doen overwerk, waardoor je een zwaar en vol hoofd hebt, en het gevoel hebt dat je hoofd continu aan het werk is, en alle prikkels te veel worden.

Door weer contact te maken met je lichaam en op zoek te gaan naar het hoe en waardoor je over je grenzen heen gaat, geeft inzichten en leidt tot bewustwording in hoe jij leeft en handelt. Wanneer jij bewust bent van wat je doet, kan je andere keuzes maken.

Trauma’s kunnen bijdragen aan een laag zelfbeeld, waardoor men overgaat compenseren en nog harder je best gaat doen. Pleasen waarbij je er altijd voor de ander bent, maar jezelf te kort doet. Of je hebt het gevoel dat je het nooit goed doet, of dat de ander altijd beter is dan jij.

Trauma’s kunnen een oorzaak zijn dat je niet meer wil voelen, en daardoor vlucht in hard werken, bezig zijn. Door naar deze trauma’s te kijken, en ze aan te gaan, kan er een verschuiving plaats vinden in je gedrag, gewoonte die bijdragen aan de leefstijl die geleid heeft tot een burn-out.

Voel jij dat het jou allemaal te veel is, en wil je onderzoeken wat maakt dat je daarin je grenzen niet aangeeft. Dan ben je van harte welkom om te ervaren wat massagetherapie voor jou kan betekenen.